Głównymi zagrożeniami dla pływających po pełnym morzu są sztormy, nagłe zmiany pogody, mgły i inne statki. Z kolei na płytkich wodach największym zagrożeniem są rafy, skały podwodne, mielizny, wraki, wysypiska i ławice. Można je podzielić na naturalne i sztuczne. Wprowadzony w 1976 roku międzynarodowy morski system oznakowania nawigacyjnego to IALA (od ang. International Association of Lightouse Authorities – pol. Międzynarodowe Stowarzyszenie Służb Oznakowania Nawigacyjnego). Różnica dotycząca kolorów stosowanych w oznakowaniu bocznym sprawiła, że świat podzielono na dwa regiony: A (Europa, Afryka, Australia i część Azji) oraz B (obie Ameryki, Japonia, Filipiny oraz Korea). System IALA składa się z pięciu rodzajów oznakowania: oznakowanie boczne – stosowane do określenia granic toru wodnego.
Prawą stroną toru wodnego jest ta, którą statek idący z morza ma po swojej prawej burcie. W regionie A dla jej oznaczenia stosuje się kolor zielony oraz kształt stożka, a znakami lewej strony są: kolor czerwony i kształt walca. W regionie B stosuje się odwrotną kolorystykę. oznakowanie kardynalne – stosowane dla określenia w jakim kierunku znajduje się bezpieczna woda. Stosuje się kolory czarny i żółty oraz stożki skierowane w odpowiednią stronę. odosobnione niebezpieczeństwo – czarno-czerwone znaki oznaczają niebezpieczne miejsce, wokół którego jest wodna żeglowna. bezpieczna woda – znak ten stosuje się do wskazania obszaru żeglownej wody, również do określenia linii środka toru wodnego. oznakowanie specjalne – znaki wyznaczają rejon o specjalnym znaczeniu jak np.
strefa ćwiczeń wojskowych lub rekreacyjna. Znaki nawigacyjne to znaki stawiane w celu poprawienia bezpieczeństwa żeglugi. Umieszcza je się zawsze w ściśle określonym miejscu na lądzie lub dnie morskim, ewentualnie zakotwicza je się, jeśli są to znaki pływające. Są one dokładnie opisane i naniesione na mapy morskie. Znaki różnią się kształtem, kolorem, napisem, numerem lub znakiem szczytowym. Często wyposaża je się także w sygnały mgłowe, takie jak specjalne oświetlenie, sygnały radiowe i akustyczne. Podstawowymi i najpewniejszymi znakami są znaki stałe, do których zaliczyć można latarnie morskie, stawy, pale, tyki i inne charakterystyczne budowle widziane od strony morza. Stawy to konstrukcje ze stali, drewna lub betonu ustawiane na lądzie lub płytkich wodach.
Mogą być pomalowane na określony kolor, jak również być wyposażone w specjale światło. Znaki pływające są kotwiczone w odpowiednich miejscach, a zimą często zdejmowane lub zamieniane na zimowe. Możemy do nich zaliczyć: latarniowce, pławy i wiechy. Latarniowce to specjalne zakotwiczone statki pełniące rolę latarni morskich. Najliczniejsze są pławy, czyli stalowe konstrukcje w kształcie brył geometrycznych. Stosuje je się do wyznaczenia granic toru wodnego, jak również jego początku i końca, oznakowanie mielizn, wraków czy zakazanych obszarów. Czasami zamiast pław stosuje się wiechy, czyli zakotwiczone pionowo żerdzie pomalowane w określony sposób i wyposażone w znak szczytowy i światło..
